Ανήκει στην οικογένεια των Μωρεωδών που περιλαμβάνει 100 περίπου είδη. Την συναντούμε με τις ονομασίες Συκιά, ορνός, αγριοσυκιά, ορνιά. Τους καρπούς τους συναντούμε με τις ονομασίες σύκα ή ισχάδες.
Είναι δέντρο φυλλοβόλο που φτάνει σε ύψος τα 6 έως 8 μέτρα. Έχει φλοιό λείο, γκρίζο – ασημί και χοντρούς κλάδους που περιέχουν γαλακτώδη χυμό. Φύλλα επαλλάσσοντα, έμμισχα, μέχρι 20 εκατοστά, παλαμόβολα, καρδιοειδή στη βάση, ρυτιδωμένα στο πάνω μέρος και τριχωτά στο κάτω.
Πολυάριθμα, μικροσκοπικά, απλά άνθη μέσα σε σαρκώδη αχλαδόμορφη ανθοδόχη που φέρει ανοιχτό πόρο στην κορυφή. Τα αρσενικά άνθη βρίσκονται κοντά στον πόρο, ενώ τα θηλυκά προς τα κάτω και τα πλάγια τοιχώματα. Περίεργη είναι η επικονίαση του από ένα μικρό υμενόπτερο (το Blastophaga psenes) που συμπληρώνει την μεταμόρφωσή του στο εσωτερικό της ταξιανθίας και όταν βγαίνει από τον πόρο ως τέλειο έντομο, φέρει στη ράχη του μια ορισμένη ποσότητα γύρης που εναποθέτει στα θηλυκά άνθη καθώς μπαίνει σε άλλη ανθοδόχη να ωοτοκήσει. Μετά από αυτό, η αχλαδόμορφη ανθοδόχη εξελίσσεται σε ένα χυμώδη και ζαχαρούχο καρπό, το σύκο που φτάνει τα 5 έως 7 εκατοστά, κίτρινο ή καστανοβιολετί, με σάρκα αρωματική και γλυκιά.
Την συκιά τη συναντούμε μέχρι την ορεινή ζώνη καλλιεργούμενη ή αυτοφυή. Αρχικά φύτρωνε πάνω σε βράχους γεγονός που παρατηρούμε ακόμα και σήμερα στα φαράγγια.
Ιστορικά στοιχεία:
Η συκιά ήταν βέβαια γνωστή από την αρχαιότητα.
Οι ιστορικοί λένε πως ο πρώτος που δίδαξε την καλλιέργεια του δέντρου ήταν ο Αρχίλοχος (700 π. Χ.) στην Πάρο.
Ο Πλίνιος αναφέρει 29 είδη σύκων. Το όνομα της προέρχεται από τον Τιτάνα Συκέα, που η μητέρα του Γη μεταμόρφωσε σε δέντρο για να τον γλιτώσει από την οργή του Δία. Η πρώτη συκιά φύτρωσε στην Αθήνα με διαταγή της Δήμητρας, θεάς της γεωργίας.
Οι Αθηναίοι ασχολήθηκαν με την καλλιέργεια του δέντρου και τα σύκα Αττικής πωλούντο στην Ασία, γιατί όπως λένε οι Πέρσες τα προτιμούσαν εξ αιτίας της εξαιρετικής τους ποιότητας και αυτός ήταν ο λόγος που ο Ξέρξης έκανε την εκστρατεία του κατά της Ελλάδος. Για να κατακτήσει τους συκεώνες της Αττικής.
Σύμφωνα με τον Θεόφραστο το ξύλο της συκιάς χρησίμευε για την κατασκευή καθισμάτων για τα θέατρα και υπόστυλων για τις γιρλάντες.
Την εποχή του Πελοποννησιακού πολέμου, το λαθρεμπόριο σύκων ήταν συνηθισμένο φαινόμενο. Ο Περικλής θέλησε να το σταματήσει και θέσπισε νόμο με πολύ βαριές ποινές. Όσοι λοιπόν μισούσαν άλλα άτομα, άδραξαν την ευκαιρία να τα κατηγορήσουν για παράνομη συναλλαγή σύκων. Αυτοί οι κατήγοροι (φάντες στα αρχαία) ονομάστηκαν στο εξής συκοφάντες, όνομα που διατηρείται μέχρι σήμερα για όσους κατηγορούν άλλους χωρίς λόγο.
Οι αρχαίοι έφτιαχναν από τα σύκα ένα είδος οίνου και όξους.
Τα σύκα χρησιμοποιήθηκαν από την αρχαιότητα ως μαλακτικά και καθαρτικά. Για την θεραπεία στηθικών νοσημάτων και πόνων του λαιμού. Ο Γαληνός συνιστούσε την τροφή τους ως μαλακτική τροφή. Η εκτίμηση που είχαν η γιατροί της αρχαιότητας ήταν τόσο μεγάλη ώστε, όπως αναφέρει ο Διοσκουρίδης και ο Πλίνιος, το ανέγραφαν σε πολλές σύνθετες συνταγές τους. Και όχι μόνο τα σύκα, αλλά και τα φύλλα, τον φλοιό, τους νεαρούς βλαστούς και την στάχτη της συκιάς.
Το φρέσκο γάλα της συκιάς, το οποίο ελάμβαναν με εκτομές σε νεαρά φύλλα, τους καρπούς και τους βλαστούς, το χρησιμοποιούσαν στη θεραπεία των κρεατοελιών και των μυρμηγκιών, στάζοντας κάθε μέρα 2-3 φορές γάλα σε αυτές.
Χρησιμοποιούσαν επίσης το γάλα της συκιάς εξωτερικώς ως φάρμακο κατά της λέπρας και άλλων χρόνιων δερματικών νοσημάτων.
Ο Διοσκουρίδης θεωρούσε το γάλα σπουδαίο φάρμακο για τις οδονταλγίες. Συνιστούσε να τοποθετούν μέσα στην τρύπα του δοντιού ένα κομματάκι ύφασμα εμποτισμένο σε γάλα συκιάς.
Χρησιμοποιούσαν επίσης τα φύλλα του δέντρου για να τρίβουν τις αιμορροΐδες, για να ματώσουν.
Με τα φύλλα συκιάς σκέπαζαν το κρέας το ποίο έτσι μαλάκωνε και ψηνόταν γρηγορότερα.
Ακόμα και σήμερα σε μερικά μέρη όταν βράζουν κρέας προσθέτουν και ένα κλαδάκι συκιάς.
Το ανδρικό μόριο το έλεγαν σύκο, εξ ου και η παροιμία «Εγλυκάθ΄η γρα στα σύκα, κι΄ όλη νύχτα τ΄ανεζήτα».
Με το γάλα της συκιάς καυτηρίαζαν τις μυρμηγκιές και το χρησιμοποιούσαν ως αντίδοτο στα σκορπιοδαγκώματα.
Στον πονόδοντο έσταζαν στην κουφάλα του δοντιού συκόγαλα, «παγουδιά ο πόνος, αμά θρουλά όμως τα΄αντόντι».
Με μικρή ποσότητα συκόγαλου έπηζαν το τυρί. Τα φύλλα της συκιάς μαζί με αβάρσαμο (αγριοδυόσμο) τα έβραζαν κατά της διάρροιας.
Συστατικά-χαρακτήρας:
Τα σύκα είναι άριστη διαιτητική τροφή. Περιέχουν καθαρτικές ουσίες, φλαβονικά, ζάχαρα, βιταμίνες Α, Β, C, D, οξέα και ένζυμα.
Άνθιση – χρησιμοποιούμενα μέρη - συλλογή:
Οι συκιές ανθίζουν και ωριμάζουν ανάλογα με το είδος τους. Τα καλαματιανά ωριμάζουν από Ιούνιο έως Σεπτέμβριο. Τα Λιβανά ωριμάζουν τον Σεπτέμβριο. Τα Βασιλικά (Αττικής) ωριμάζουν Σεπτέμβριο. Για θεραπευτικούς σκοπούς χρησιμοποιούνται τα φύλλα και τα σύκα.
Θεραπευτικές ιδιότητες και ενδείξεις:
Τα σύκα έχουν καθαρτικές ιδιότητες, χρησιμοποιούνται στην δυσκοιλιότητα, μαλακώνουν τον βήχα και τις ερεθισμένες αναπνευστικές οδούς.
Χρησιμοποιείται ως ελαφρύ καθαρτικό και μαλακτικό του βήχα στα βρογχικά και τον βήχα.
Τα ξηρά σύκα έχουν διπλάσια θεραπευτική αξία.
Σε μορφή γαργάρας οι καρποί του σύκου χρησιμοποιούνται και στους ερεθισμούς των άνω αναπνευστικών οδών και της κοιλότητας του στόματος.
Τα φύλλα είναι υπογλυκαιμικά.
Έχουν γίνει έρευνες σχετικά με τη δράση των φύλλων στην αντιμετώπιση του διαβήτη όπου η χορήγηση ινσουλίνης είναι απαραίτητη και έχει βρεθεί ότι διαθέτουν την ικανότητα να μειώνουν το σάκχαρο του αίματος.
Παραδοσιακά τα φύλλα της συκιάς χρησιμοποιούνται στην αντιμετώπιση του διαβήτη από του θεραπευτές του Αγιουβέρδικου συστήματος.
Εξωτερικά σε καταπλάσματα βοηθούν σε εγκαύματα, αποστήματα, καλόγερους, δοθιήνες και οιδήματα. Τα ξερά σύκα κοπανισμένα γίνονται καφές που βοηθά σε βήχα, κοκίτη και πνευμονία.
Παρασκευή και δοσολογία:
Για την δυσκοιλιότητα τα σύκα παρασκευάζονται ως αφέψημα. Βάζουμε 50 γραμμάρια ξερά σύκα το βράδυ σε ένα δοχείο με 500 γραμμάρια νερό και τα βράζουμε για 20 λεπτά. Το επόμενο πρωί τα σύκα τρώγονται και το υγρό πίνεται.
Για ρόφημα των πνευμόνων βράζουμε μια χούφτα ξερά σύκα σε 300 γραμμάρια νερό για 10 λεπτά. Αφαιρούμε τα σύκα και προσθέτουμε ένα κουταλάκι θρυμματισμένο θυμάρι, το σκεπάζουμε και το αφήνουμε για 15 λεπτά. Το ρόφημα το πίνουμε ζεστό και είναι πολύ αποτελεσματικό ως αντιασθματικό, αντιβρογχικό και βοηθά στην αποβολή των φλεμάτων.
Προφυλάξεις:
Μπορεί να υπάρχει μια ελαφρά φωτοευαισθησία αν επιθέσουμε τον φρέσκο χυμό στο δέρμα και το εκθέσουμε στον ήλιο. Πλένουμε καλά τα χέρια μας μετά την συγκομιδή ή την κατανάλωση φρέσκων σύκων. Τα φύλλα της συκιάς βοηθούν στον διαβήτη αν δεν υπάρχει εξάρτηση από την ινσουλίνη. Αν υπάρχει εξάρτηση ινσουλίνης δεν μπορούν να την αντικαταστήσουν.
*Άρθρο του Σάκη Κουβάτσου (Χειρουργός οδοντίατρος) στα Χανιώτικα Νέα
Ist der Feigenbaum winterhart? Liste winterfester SortenKundige Feigen-Gärtner lassen sich nicht zu pauschalisierten Aussagen über die Winterhärte des Feigenbaums hinreißen. In der Tat hängt die Frosthärte eines Ficus carica primär ab von den regionalen Rahmenbedingungen am Standort sowie der gewählten Sorte. Dieser Ratgeber bringt wichtige Voraussetzungen auf den Punkt, unter denen Sie sich dem Anbau und der Ernte frischer Feigen im eigenen Garten widmen können. Darüber hinaus gibt eine praxiserprobte Liste Empfehlungen für winterfeste Sorten, die sich auch nördlich der Alpen behaupten können.
Herkunft bewirkt geringe Frostverträglichkeit
Die Echte Feige ist seit der Antike in den tropischen und subtropischen Regionen dieser Erde weit verbreitet und wird der Familie der Maulbeergewächse (Moraceae) zugeordnet. Der laubabwerfende Obstbaum entstammt vermutlich der antiken Region Karien, die sich zwischen Kleinasien und dem Mittelmeer erstreckt, auf dem Gebiet der heutigen Türkei. Dort herrscht ein kontinental geprägtes Klima, mit heißen Sommern und milden Wintern. Darauf ist die bedingte Winterhärte zurückzuführen, über die alle Sorten der Ficus carica von Natur aus verfügen. Demgegenüber sind die Sorten der orientalischen Feige Ficus sycamorus schon bei Temperaturen unter 10 Grad Celsius vom Kältetod bedroht.
Ανήκει στην οικογένεια των Μωρεωδών που περιλαμβάνει 100 περίπου είδη. Την συναντούμε με τις ονομασίες Συκιά, ορνός, αγριοσυκιά, ορνιά. Τους καρπούς τους συναντούμε με τις ονομασίες σύκα ή ισχάδες.
Είναι δέντρο φυλλοβόλο που φτάνει σε ύψος τα 6 έως 8 μέτρα. Έχει φλοιό λείο, γκρίζο – ασημί και χοντρούς κλάδους που περιέχουν γαλακτώδη χυμό. Φύλλα επαλλάσσοντα, έμμισχα, μέχρι 20 εκατοστά, παλαμόβολα, καρδιοειδή στη βάση, ρυτιδωμένα στο πάνω μέρος και τριχωτά στο κάτω.
Πολυάριθμα, μικροσκοπικά, απλά άνθη μέσα σε σαρκώδη αχλαδόμορφη ανθοδόχη που φέρει ανοιχτό πόρο στην κορυφή. Τα αρσενικά άνθη βρίσκονται κοντά στον πόρο, ενώ τα θηλυκά προς τα κάτω και τα πλάγια τοιχώματα. Περίεργη είναι η επικονίαση του από ένα μικρό υμενόπτερο (το Blastophaga psenes) που συμπληρώνει την μεταμόρφωσή του στο εσωτερικό της ταξιανθίας και όταν βγαίνει από τον πόρο ως τέλειο έντομο, φέρει στη ράχη του μια ορισμένη ποσότητα γύρης που εναποθέτει στα θηλυκά άνθη καθώς μπαίνει σε άλλη ανθοδόχη να ωοτοκήσει. Μετά από αυτό, η αχλαδόμορφη ανθοδόχη εξελίσσεται σε ένα χυμώδη και ζαχαρούχο καρπό, το σύκο που φτάνει τα 5 έως 7 εκατοστά, κίτρινο ή καστανοβιολετί, με σάρκα αρωματική και γλυκιά.
Την συκιά τη συναντούμε μέχρι την ορεινή ζώνη καλλιεργούμενη ή αυτοφυή. Αρχικά φύτρωνε πάνω σε βράχους γεγονός που παρατηρούμε ακόμα και σήμερα στα φαράγγια.
Ιστορικά στοιχεία:
Η συκιά ήταν βέβαια γνωστή από την αρχαιότητα.
Οι ιστορικοί λένε πως ο πρώτος που δίδαξε την καλλιέργεια του δέντρου ήταν ο Αρχίλοχος (700 π. Χ.) στην Πάρο.
Ο Πλίνιος αναφέρει 29 είδη σύκων. Το όνομα της προέρχεται από τον Τιτάνα Συκέα, που η μητέρα του Γη μεταμόρφωσε σε δέντρο για να τον γλιτώσει από την οργή του Δία. Η πρώτη συκιά φύτρωσε στην Αθήνα με διαταγή της Δήμητρας, θεάς της γεωργίας.
Οι Αθηναίοι ασχολήθηκαν με την καλλιέργεια του δέντρου και τα σύκα Αττικής πωλούντο στην Ασία, γιατί όπως λένε οι Πέρσες τα προτιμούσαν εξ αιτίας της εξαιρετικής τους ποιότητας και αυτός ήταν ο λόγος που ο Ξέρξης έκανε την εκστρατεία του κατά της Ελλάδος. Για να κατακτήσει τους συκεώνες της Αττικής.
Σύμφωνα με τον Θεόφραστο το ξύλο της συκιάς χρησίμευε για την κατασκευή καθισμάτων για τα θέατρα και υπόστυλων για τις γιρλάντες.
Την εποχή του Πελοποννησιακού πολέμου, το λαθρεμπόριο σύκων ήταν συνηθισμένο φαινόμενο. Ο Περικλής θέλησε να το σταματήσει και θέσπισε νόμο με πολύ βαριές ποινές. Όσοι λοιπόν μισούσαν άλλα άτομα, άδραξαν την ευκαιρία να τα κατηγορήσουν για παράνομη συναλλαγή σύκων. Αυτοί οι κατήγοροι (φάντες στα αρχαία) ονομάστηκαν στο εξής συκοφάντες, όνομα που διατηρείται μέχρι σήμερα για όσους κατηγορούν άλλους χωρίς λόγο.
Οι αρχαίοι έφτιαχναν από τα σύκα ένα είδος οίνου και όξους.
Τα σύκα χρησιμοποιήθηκαν από την αρχαιότητα ως μαλακτικά και καθαρτικά. Για την θεραπεία στηθικών νοσημάτων και πόνων του λαιμού. Ο Γαληνός συνιστούσε την τροφή τους ως μαλακτική τροφή. Η εκτίμηση που είχαν η γιατροί της αρχαιότητας ήταν τόσο μεγάλη ώστε, όπως αναφέρει ο Διοσκουρίδης και ο Πλίνιος, το ανέγραφαν σε πολλές σύνθετες συνταγές τους. Και όχι μόνο τα σύκα, αλλά και τα φύλλα, τον φλοιό, τους νεαρούς βλαστούς και την στάχτη της συκιάς.
Το φρέσκο γάλα της συκιάς, το οποίο ελάμβαναν με εκτομές σε νεαρά φύλλα, τους καρπούς και τους βλαστούς, το χρησιμοποιούσαν στη θεραπεία των κρεατοελιών και των μυρμηγκιών, στάζοντας κάθε μέρα 2-3 φορές γάλα σε αυτές.
Χρησιμοποιούσαν επίσης το γάλα της συκιάς εξωτερικώς ως φάρμακο κατά της λέπρας και άλλων χρόνιων δερματικών νοσημάτων.
Ο Διοσκουρίδης θεωρούσε το γάλα σπουδαίο φάρμακο για τις οδονταλγίες. Συνιστούσε να τοποθετούν μέσα στην τρύπα του δοντιού ένα κομματάκι ύφασμα εμποτισμένο σε γάλα συκιάς.
Χρησιμοποιούσαν επίσης τα φύλλα του δέντρου για να τρίβουν τις αιμορροΐδες, για να ματώσουν.
Με τα φύλλα συκιάς σκέπαζαν το κρέας το ποίο έτσι μαλάκωνε και ψηνόταν γρηγορότερα.
Ακόμα και σήμερα σε μερικά μέρη όταν βράζουν κρέας προσθέτουν και ένα κλαδάκι συκιάς.
Το ανδρικό μόριο το έλεγαν σύκο, εξ ου και η παροιμία «Εγλυκάθ΄η γρα στα σύκα, κι΄ όλη νύχτα τ΄ανεζήτα».
Με το γάλα της συκιάς καυτηρίαζαν τις μυρμηγκιές και το χρησιμοποιούσαν ως αντίδοτο στα σκορπιοδαγκώματα.
Στον πονόδοντο έσταζαν στην κουφάλα του δοντιού συκόγαλα, «παγουδιά ο πόνος, αμά θρουλά όμως τα΄αντόντι».
Με μικρή ποσότητα συκόγαλου έπηζαν το τυρί. Τα φύλλα της συκιάς μαζί με αβάρσαμο (αγριοδυόσμο) τα έβραζαν κατά της διάρροιας.
Συστατικά-χαρακτήρας:
Τα σύκα είναι άριστη διαιτητική τροφή. Περιέχουν καθαρτικές ουσίες, φλαβονικά, ζάχαρα, βιταμίνες Α, Β, C, D, οξέα και ένζυμα.
Άνθιση – χρησιμοποιούμενα μέρη - συλλογή:
Οι συκιές ανθίζουν και ωριμάζουν ανάλογα με το είδος τους. Τα καλαματιανά ωριμάζουν από Ιούνιο έως Σεπτέμβριο. Τα Λιβανά ωριμάζουν τον Σεπτέμβριο. Τα Βασιλικά (Αττικής) ωριμάζουν Σεπτέμβριο. Για θεραπευτικούς σκοπούς χρησιμοποιούνται τα φύλλα και τα σύκα.
Θεραπευτικές ιδιότητες και ενδείξεις:
Τα σύκα έχουν καθαρτικές ιδιότητες, χρησιμοποιούνται στην δυσκοιλιότητα, μαλακώνουν τον βήχα και τις ερεθισμένες αναπνευστικές οδούς.
Χρησιμοποιείται ως ελαφρύ καθαρτικό και μαλακτικό του βήχα στα βρογχικά και τον βήχα.
Τα ξηρά σύκα έχουν διπλάσια θεραπευτική αξία.
Σε μορφή γαργάρας οι καρποί του σύκου χρησιμοποιούνται και στους ερεθισμούς των άνω αναπνευστικών οδών και της κοιλότητας του στόματος.
Τα φύλλα είναι υπογλυκαιμικά.
Έχουν γίνει έρευνες σχετικά με τη δράση των φύλλων στην αντιμετώπιση του διαβήτη όπου η χορήγηση ινσουλίνης είναι απαραίτητη και έχει βρεθεί ότι διαθέτουν την ικανότητα να μειώνουν το σάκχαρο του αίματος.
Παραδοσιακά τα φύλλα της συκιάς χρησιμοποιούνται στην αντιμετώπιση του διαβήτη από του θεραπευτές του Αγιουβέρδικου συστήματος.
Εξωτερικά σε καταπλάσματα βοηθούν σε εγκαύματα, αποστήματα, καλόγερους, δοθιήνες και οιδήματα. Τα ξερά σύκα κοπανισμένα γίνονται καφές που βοηθά σε βήχα, κοκίτη και πνευμονία.
Παρασκευή και δοσολογία:
Για την δυσκοιλιότητα τα σύκα παρασκευάζονται ως αφέψημα. Βάζουμε 50 γραμμάρια ξερά σύκα το βράδυ σε ένα δοχείο με 500 γραμμάρια νερό και τα βράζουμε για 20 λεπτά. Το επόμενο πρωί τα σύκα τρώγονται και το υγρό πίνεται.
Για ρόφημα των πνευμόνων βράζουμε μια χούφτα ξερά σύκα σε 300 γραμμάρια νερό για 10 λεπτά. Αφαιρούμε τα σύκα και προσθέτουμε ένα κουταλάκι θρυμματισμένο θυμάρι, το σκεπάζουμε και το αφήνουμε για 15 λεπτά. Το ρόφημα το πίνουμε ζεστό και είναι πολύ αποτελεσματικό ως αντιασθματικό, αντιβρογχικό και βοηθά στην αποβολή των φλεμάτων.
Προφυλάξεις:
Μπορεί να υπάρχει μια ελαφρά φωτοευαισθησία αν επιθέσουμε τον φρέσκο χυμό στο δέρμα και το εκθέσουμε στον ήλιο. Πλένουμε καλά τα χέρια μας μετά την συγκομιδή ή την κατανάλωση φρέσκων σύκων. Τα φύλλα της συκιάς βοηθούν στον διαβήτη αν δεν υπάρχει εξάρτηση από την ινσουλίνη. Αν υπάρχει εξάρτηση ινσουλίνης δεν μπορούν να την αντικαταστήσουν.
*Άρθρο του Σάκη Κουβάτσου (Χειρουργός οδοντίατρος) στα Χανιώτικα Νέα
Ist der Feigenbaum winterhart? Liste winterfester SortenKundige Feigen-Gärtner lassen sich nicht zu pauschalisierten Aussagen über die Winterhärte des Feigenbaums hinreißen. In der Tat hängt die Frosthärte eines Ficus carica primär ab von den regionalen Rahmenbedingungen am Standort sowie der gewählten Sorte. Dieser Ratgeber bringt wichtige Voraussetzungen auf den Punkt, unter denen Sie sich dem Anbau und der Ernte frischer Feigen im eigenen Garten widmen können. Darüber hinaus gibt eine praxiserprobte Liste Empfehlungen für winterfeste Sorten, die sich auch nördlich der Alpen behaupten können.
Herkunft bewirkt geringe Frostverträglichkeit
Die Echte Feige ist seit der Antike in den tropischen und subtropischen Regionen dieser Erde weit verbreitet und wird der Familie der Maulbeergewächse (Moraceae) zugeordnet. Der laubabwerfende Obstbaum entstammt vermutlich der antiken Region Karien, die sich zwischen Kleinasien und dem Mittelmeer erstreckt, auf dem Gebiet der heutigen Türkei. Dort herrscht ein kontinental geprägtes Klima, mit heißen Sommern und milden Wintern. Darauf ist die bedingte Winterhärte zurückzuführen, über die alle Sorten der Ficus carica von Natur aus verfügen. Demgegenüber sind die Sorten der orientalischen Feige Ficus sycamorus schon bei Temperaturen unter 10 Grad Celsius vom Kältetod bedroht.
Was bedeutet bedingt winterhart?
Bedingte Winterhärte bezieht sich auf einen Temperaturbereich zwischen - 6,7 und - 12,3 Grad Celsius. Wo im Winter dieUm den Standort des eigenen Gartens in diesem Zusammenhang besser beurteilen zu können, ist ein Blick auf die Einteilung Deutschlands nach den folgenden 3 Winterhärtezonen hilfreich:
- Winterhärtezone Z8 (- 6,7 bis - 12,3 Grad Celsius): Rheinland, Küstenregionen, Helgoland und Bodensee
- Winterhärtezone Z7 (- 12,3 bis - 17,8 Grad Celsius): Mitteldeutschland, vornehmlich im Flachland
- Winterhärtezone Z6 (- 17,8 bis - 23,4 Grad Celsius): Südosten und der Alpenraum
Winterfeste Sorten und ihre Eigenschaften
Es wäre ein Leichtes, einfach die winterhärteste Feigen-Sorte auszupflanzen, um einem Ausfallrisiko aus dem Weg zu gehen. Dabei ist allerdings zu bedenken, dass die Kälte-empfindlichen Feigenbäume die saftigeren Früchte mit dem süßeren Geschmack hervorbringen. Es ist daher von Vorteil, die Sorte möglichst präzise abzustimmen auf die Winterhärtezone des eigenen Gartens. Auf diese Weise gelingt der perfekte Kompromiss zwischen Frosthärte und Qualität der Früchte.Bayernfeige
Eine der beliebtesten Feigen-Sorten in Deutschland, die mittlerweile in nahezu jedem Gartencenter und Baumarkt angeboten wird. Dank ihres breiten und aufrechten Habitus bietet sich die Bayernfeige auch als Spalierobst für die Südwand des Hauses an. Am idealen Standort sind zwei Ernten der violetten Feigen möglich, im Juli/August und Oktober/November.- winterhart bis - 12 Grad Celsius
Bianco
Als früh reifende Sorte, die Bianco perfekt geeignet für einen Garten innerhalb der Klimazonen Z7 und Z6. Obschon die Vegetationsperiode kürzer ist, als in südlichen Ländern, liefert der Baum eine zufriedenstellende Ernte. Die weiß-grünen Früchte mit dem weißen Fruchtfleisch schmecken saftig und süß. Vergesellschaftet mit der violett fruchtenden Bayernfeige, bieten die beiden Sorten ein dekoratives Erscheinungsbild im herbstlichen Garten.- winterhart bis - 20 Grad Celsius
Bornholmfeige
Die wohl winterhärteste Feigensorte stammt aus Dänemark. Mit einer extra kurzen Reifezeit und geringem Ernteertrag zollt sie dem winterrauen Klima Tribut. Darüber hinaus erzielt das Obstgehölz nur selten eine Wuchshöhe von 200 cm. Sofern sich Ihr grünes Reich innerhalb der Winterhärtezone Z6 befindet, bietet sich der Anbau dieser widerstandsfähigen Feige an. Der Geschmack ist zwar zufriedenstellend, reicht hingegen nicht an die saftig-süßen Feigen kälteempfindlicher Sorten heran.- winterhart bis - 21 Grad Celsius
Brown Turkey
Hat Ihre regionale Baumschule Feigenbäume im Sortiment, ist diese Sorte sehr wahrscheinlich enthalten. Als großer Strauch verzweigt die Feige auf eine Breite von 400 bis 600 cm, bei einer Wuchshöhe von 200 bis 400 cm. Von besonderem Vorteil ist zu werten, dass 'Brown Turkey' selbstfruchtend ist, sodass keine Befruchtersorte erforderlich ist. Die birnenförmigen, saftig-süßen Früchte können schon zu Herbstbeginn geerntet werden. Am vollsonnigen, warmen Standort sind 2 Ernten möglich im August und Oktober.- winterhart bis - 18 Grad Celsius
Brunswick
Als eine der ältesten deutschen Feigen, darf 'Brunswick' in dieser Liste winterfester Sorten nicht fehlen. Der Sortenname nimmt Bezug auf die Stadt Braunschweig als Heimatort. Die Feigen erzielen am vollsonnigen Standort ein Gewicht von satten 100 Gramm und schmecken fruchtig-frisch. Gärtner mit knapp bemessener Anbaufläche werden zu schätzen wissen, dass die Sorte selbstfruchtend gedeiht.- winterhart bis - 20 Grad Celsius
Califfo Blue
Blau-violette Früchte, verhaltener Wuchs, ertragreich und gut winterhart. Diese Attribute zeichnen die spät reifende Feigensorte aus. Für die Kultivierung im Hausgarten nördlich der Alpen ist 'Califfo Blue' somit ein geeigneter Kandidat. Indem Sie die junge Pflanze in den ersten beiden Jahren im Kübel kultivieren und erst dann im sonnigen Beet auspflanzen, optimieren Sie die Eigenschaften des Feigenbaums.- winterhart bis - 12 Grad Celsius
Celeste
Für alle Regionen mit einem kurzen Sommer ist diese Feigensorte gedacht. Beheimatet in den USA, sorgt 'Celeste' für Begeisterung unter Hausgärtnern mit ihren dunklen, schmackhaften Früchten und einer stabilen Frosthärte.- winterhart bis - 20 Grad Celsius
Columbaro
Wünschen Sie sich eine spät reifende und zierliche Feigensorte, ist 'Columbaro' eine gute Wahl. Da sich die Früchte bis Oktober Zeit lassen mit ihrer Reife, nehmen sie die warmen Sonnenstrahlen im Spätsommer auf, woraus ein zuckersüßer Geschmack resultiert.- winterhart bis - 18 Grad Celsius
Dalmatie
In regenreichen Regionen müssen Sie dank dieser Sorte nicht auf den Anbau von Feigen verzichten. Im Rahmen der Züchtung von 'Dalmatie' wurde der Fokus auf eine gute Verträglichkeit von langanhaltenden Regenfällen gelegt. Dem nicht genug, beschert Ihnen diese Feige aromatische und saftige Früchte ab August.- winterhart bis - 12 Grad Celsius
Early Dark
Die großen Feigen dieser Sorte begeistern mit einem spannenden Farbenspiel, wenn sie sich kurz vor der Ernte dunkel-violett färben. Early Dark hat sich als ertragsstark erwiesen und erlaubt den Genuss frischer Feigen bereits ab September.- winterhart bis - 15 Grad Celsius
Fehmarn
Bei Auswahl Ihrer bevorzugten Feigensorte gehen Sie mit 'Fehmarn' auf Nummer sicher. Die Feige hat ihren Ursprung auf der bekannten Insel im Norden und verfügt über eine entsprechend robuste Konstitution. Die süßen Früchte sind zwar vergleichsweise klein, erscheinen dafür in großer Zahl. Geerntet wird ein Mal im Jahr im September. Vorteilhaft für den kleinen Garten ist die selbstfruchtende Eigenschaft, sodass Sie es beim Anbau eines einzigen Exemplars belassen können.- winterhart bis - 17 Grad Celsius
Hardy Chicago
Im Anbau von Feigen nördlich der Alpen hat sich diese Feige aus Amerika einen Namen gemacht als unverwüstlicher Überlebenskünstler. Sollten die Triebe trotz der guten Winterhärte einmal bis zum Boden zurückfrieren, besteht kein Grund zur Besorgnis. Wie der Sortenname bereits ankündigt, ist 'Hardy Chicago' hart im Nehmen und treibt erneut aus. Im Gegensatz zu den meisten Ficus carica, ist hier ein jährlicher Rückschnitt nach der Ernte um ein Drittel empfehlenswert.- winterhart bis - 20 Grad Celsius
Icechrystal
Die Liebhaber-Sorte kommt als Kreuzung aus Ficus carica und Ficus afghanistanicia daher. Daher trumpft die Feige auf mit wunderschönen, tief gelappten und silbrig schimmernden Blättern. Der Preis für diese dekorative- winterhart bis - 22 Grad Celsius
Michurinska
Eine der wertvollsten Feigensorten ist in Bulgarien, Rumänien und Mazedonien verbreitet und wird dort liebevoll 'Kleine Feige' genannt. Tatsächlich sind die roten Früchte vergleichsweise klein, was ihrem Aroma hingegen keinen Abbruch tut. Aufgrund ihrer Herkunft können Sie diese Feige in jedem deutschen Garten am sonnigen, geschützten Standort anbauen. Empfehlenswert ist dennoch im ersten Jahr ein Winterschutz, da sich die Frosthärte erst allmählich aufbaut.- winterhart bis - 23 Grad Celsius
Montana nera
Die Schwarze Bergfeige ist ein Züchtungserfolg aus den Schweizer Bergen und entsprechend winterhart beschaffen. Da 'Montana nera' erst seit 2015 auf dem Markt ist, sind die Erfahrungswerte hinsichtlich ihrer Frostresistenz noch nicht solide untermauert. Sollte die Aussage der Züchter zutreffen, lernen Sie hier die standhafteste Feigensorte kennen.- winterhart bis - 24 Grad Celsius
Morena
Am vollsonnigen, windgeschützten Standort bestehen beste Aussichten auf eine reiche Ernte gelber, mittelgroßer Feigen. Vorteilhaft ist, die Sorte zunächst für 2 Jahre im Kübel zu kultivieren. Vom Gärtnermeister vorgezogene Sträucher oder Hochstämme tragen am geeigneten Standort bereits ab dem zweiten Standjahr.- winterfest bis - 12 Grad Celsius
Mère Veronique
Mit bis zu 10 cm großen, gelben Feigen lädt die beliebte und frostfeste Sorte im Spätsommer zum Naschen ein. Nicht nur die formschönen Früchte sind eine Augenweide. Wenn sich die grünen Blätter im Herbst gelb färben, zieht der kompakte, buschige Feigenstrauch alle Blicke auf sich.- winterhart bis - 15 Grad Celsius
Paradiso
Kugelige, weinrote Feigen und schön gelappte, grüne Blätter, die im Herbst eine Verwandlung ins Goldgelbe durchlaufen, charakterisieren die bewährte Feigensorte. Wie bei allen Sorten mit einer geringeren Winterhärte als - 20 Grad Celsius, empfehlen wir für die ersten beiden Jahre die Kultivierung im großen Topf. Pflanzen Sie den jungen Feigenbaum aus im Frühling und schützen ihn im ersten Winter mit Laub und Reisig.- winterhart bis - 18 Grad Celsius
Peretta
Dank ihrer Zuverlässigkeit und köstlichen Früchte, ist 'Peretta' im deutschen Handel ein Kassenschlager, der mitunter sogar im Supermarkt zu entdecken ist. Selbst in schlechten Feigenjahren lässt Sie 'Peretta' nicht im Stich und beschert Ihnen die großen, grünen Früchte mit rotem Fruchtfleisch und verführerischem Aroma. Kommen Frühling und Sommer mit viel Sonnenschein daher, kann die Ernte bereits im Juli beginnen. Als Sorte der neuen Generation trägt 'Peretta' am geeigneten Standort an den diesjährigen Trieben ebenfalls Früchte, sodass im Herbst nochmals geerntet werden kann.- winterhart bis - 12 Grad Celsius
Ronde de Bourdeaux
Die Premium-Sorte entstammt der kundigen Hand französischer Züchter und ist in deutschen Gärten sehr begehrt. Abgesehen von ihrer zuverlässigen Winterhärte, begeistert die Feige mit hönigsüßen, 25 bis 30 Gramm schweren Früchten. Für unbeschwerten Genuss sorgt eine ungewöhnlich dünne Schale. Da dieser Feigenbaum selten größer wird, als 250 bis 300 cm, ist er bestens geeignet für den kleinen Garten und die Kübelkultur.- winterfest bis - 20 Grad Celsius
Rosetta
Wenn sich die grün-gelben Früchte in ein intensives Rot verfärben, steht die Ernte kurz bevor. Neben dem guten Geschmack und einer guten Winterhärte, punktet die Sorte mit einer hohen Produktivität. Ausgepflanzt im Frühjahr am geschützten, sonnigen Standort, kann bereits nach 2 Jahren mit der ersten Ernte im Spätsommer gerechnet werden.- frostfest bis - 12 Grad Celsius
Rossa Rotonda
Können Sie einem Feigenbaum reichlich Platz im Beet anbieten, dürfte die raumgreifende Sorte 'Rossa Rotonda' für Sie von Interesse sein. Die rotbraunen bis dunkelroten Früchte gedeihen zwar nicht in großer Zahl, was durch einen honigsüßen Geschmack ausgeglichen wird. Frühjahrspflanzung und ein guter Winterschutz im ersten Jahr stellen sicher, dass der Feigenbaum sich im Garten zuverlässig etabliert.- winterfest bis - 12 Grad Celsius
Twotimer
Dieser Feigenbaum hält, was sein Sortenname verspricht. Ausgepflanzt im sonnigen, warmen Beet mit Südlage oder kultiviert im großen Topf, beschert Ihnen 'Twotimer' im August und Oktober frischen Feigengenuss. Schon anzusehen sind die birnenförmigen Früchte, die sich zur Reifezeit gelb-violett färben.- winterfest bis - 20 Grad Celsius
Frucht-Feige 'Rouge de Bordeaux' groß
Die Frucht-Feige 'Rouge de Bordeaux' gedeiht an einem sonnigen bis halbschattigen & windgeschützten Platz.Feigenbäume zählen nicht zum natürlichen Inventar deutscher Regionen, sodass die Frage nach ihrer Winterhärte auf der Hand liegt. Vermutlich beheimatet in der heutigen Türkei, verfügen Ficus carica von Natur aus immerhin über eine bedingte Winterhärte zwischen - 6,7 und - 12,3 Grad Celsius. In milden Weinbaugebieten spricht folglich nichts dagegen, die favorisierte Feigensorte auszupflanzen. Sofern sich der Garten innerhalb der Winterhärtezonen Z7 und Z6 befindet, kommen extra winterharte Hybriden infrage. Diese Liste nennt Ihnen winterfeste Sorten und gibt Hinweise zu den besonderen Attributen.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου